PREVIOUSLY, IN a span of more than a week, so alarming was the spate of social media-related cases involving at least three celebrity youngsters: one tragic; the two others, deplorable.
Partikular na pinagpistahan ang mga eksplosibong rebelasyon ng yumaong si Julia Buencamino sa kanyang suicide note, at ang two-part sex video at mga larawan nina Andrea Brillantes at Marco Gumabao—respectively—in their acts of self-satisfaction.
For what it’s worth, we are printing Startalk’s WTS (Walang Takot Sasabihin) en toto. Due to airtime constraints, hindi naere ang kabuuan nito nitong Sabado (July 18).
Here goes:
Merong magsasabi na ang mga kaganapan ay dapat isisi sa social media at sa kakulangan ng regulasyon sa pagamit nito.
In the tragic case of Julia Buencamino’s letter to the world, we see social media as a tool by which personal revelations can add further anxiety and pain to a family that has yet to begin the process of healing.
In the case of the two minors whose supposed videos have gone viral, the careless use of electronic devices as a means of recording private acts, has proven yet again, how uncontrollable and irreparable the consequence of recording such acts can be.
And to think, these cases involve celebrity minors. Ilan pang mga menor de edad na hindi naman artista o kilala, ang ngayo’y nagiging biktima ng kanilang mga aksyon, o ng aksyon ng mga nag-record sa kanilang mga galaw. The recent viral videos of minors engaging in sex acts is too disturbing a trend not to notice or be alarmed by.
Society will always look for someone or something to blame. May magsasabing ang social media at ang epekto nito sa pananaw ng kabataan sa kanilang seksualidad, katawan, at pakikitungo sa pamilya at lipunan ang dapat sisihin.
But social media is merely a tool. And tools can be used for great good, as well as great harm. Tulad ng anumang technological development, hinuhulma ng social media ang ating mga buhay. Ngunit tayo at tayo lamang ang makapagsasabi kung hanggang saan ang kapangyarihan nito at kung ano ang magiging epekto nito sa atin.
Ang dali-dali lang naman kasing mag-like,mag-unlike, mag-unfriend, mag-viral, magpapansin, mamuna, mag-share. It has just become TOO EASY. Walang responsibilidad, walang pananagutan, walang obligasyon sa mga maaaring masaktan at maaapektuhan.
Tatlong mensahe at paalala para sa tatlong sektor ng lipunan .
Sa mga netizens. We can choose to be responsible. We can choose not to watch. Not to share. To be respectful and sensitive. We can choose to think of the people we watch in cyberspace, as people. Not as objects.
Sa mga magulang ng mga menor de edad. Regulate. Regulate. Regulate. Hindi kayo nagiging mahigpit o makaluma kung imo-monitor ang inyong mga anak, ang kanilang internet usage or exposure. Hindi rin makasasama ang pagturo sa mga anak natin ng values na ating kinagisnan. There is nothing old-fashioned about discipline. Restraint. Responsibility. Even strictness. These build Character.
Sa mga kabataan, lalo na ang mga menor de edad, YOU HAVE GOT TO LIVE OUTSIDE THE NET. Cyberspace isn’t and will never be the Real World.
Ang bawat aksyon at desisyon n’yo ,ang lahat ng inyong sinasabi at inaasta… ang lahat ng ito ay HINDI nagaganap sa cyberspace. Nagaganap ito sa tunay na buhay, sa labas ng inyong mga cellphone at laptop. May mga tunay na tao at relasyon na maapektuhan. Ang inyong katawan, paggalang sa sarili, pakikitungo sa lipunan… Lahat maaapektuhan ng bawat click. Ng bawat pag-record. Ng bawat pag-shout out, pag-tweet, pag-tumbler, pag- share.
You have all got to grow up and live outside the net, because it isn’t always about YOU. Real people, real families and relationships… ito ang inyong mga isinusugal.
Pepperoni
by Ronnie Carrasco III
